Stowarzyszenia (AAPB i ISNR) zrzeszające terapeutów i trenerów Biofeedback oraz naukowców opracowały czteropunktową skalę oceny skuteczności metody w leczeniu różnych chorób i zaburzeń. Skala zawiera oceny od 1 do 4 (1 nie potwierdzono naukowo, 2 prawdopodobnie skuteczna, 3 skuteczna, 4 wysoka skuteczność potwierdzona empirycznie). Pełne zastosowanie lecznicze Biofeedback i Neurofeedback przedstawia poniższa tabela (stan na rok 2010):

Poziom 4 **** (wysoka skuteczność)
Zaburzenia lękowe
Zaburzenia uwagi
Zaburzenia adaptacyjne
Zaparcia (dla dorosłych)
Padaczka
Ból głowy (dla dorosłych)
Nadciśnienie
Choroba lokomocyjna
Choroba Raynauda
Zaburzenia płata skroniowegoPoziom 3 *** (metoda skuteczna)
Alkoholizm / nadużywanie substancji
Artretyzm
Cukrzyca
Ból głowy (dzieci)
Bezsenność
Urazowe uszkodzenie mózgu

Poziom 2 ** (prawdopodobna skuteczność)
Astma
Autyzm
Porażenie Bella
Mózgowe porażenie dziecięce
Przewlekła obturacyjna choroba płuc
Choroba wieńcowa
Mukowiscydoza
Zaburzenia depresyjne
Zaburzenia erekcji
Fibromyalgia
Zespół przewlekłego zmęczenia
Dystonia ręki
Zespół jelita drażliwego
Zespół stresu pourazowego
RSI
Niewydolność oddechowa
Stany po udarach
Szum usznyPoziom 1 * (niepotwierdzona skuteczność)
Zaburzenia odżywiania
Niska odporność
Uszkodzenie rdzenia kręgowego
Omdlenia

Należy pamiętać, że niższa ocena skuteczności nie musi oznaczać, że terapia Biofeedback nie jest pomocna. W pewnych przypadkach niższe ocena wynika głównie z faktu, że istotne badanie nie zostało jeszcze przeprowadzone (na dużej grupie). W innych przypadkach niższa ocena oznacza, że badanie jest oparte na małej grupie badawczej a w jeszcze innych nie zostały uwzględnione różnice indywidualne. Ludzie nie są jednakowi, co utrudnia niekiedy uzyskanie istotności statystycznej w badaniach. Jeśli pacjent z różnych powodów nie może lub nie chce przyjmować leków lub korzystać z innych metod leczenia ocena „prawdopodobnie skuteczna” może być rozsądnym wyborem.